1. Pracodawca może pracownikowi wydać polecenie służbowe, zgodnie z którym pracownik będzie zobowiązany do pozostawania w gotowości do świadczenia pracy poza normalnymi godzinami pracy.
2. Dyżur może przybrać dwie formy: „zakładowy” – w czasie którego pracownik musi pozostawać w miejscu świadczenia pracy lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę; oraz „domowy” – w czasie którego pracownik co do zasady może przebywać gdzie chce, byle był w stanie w określonym czasie po otrzymaniu wezwania rozpocząć świadczenie pracy lub przybyć do zakładu pracy.
3. Pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia wyłącznie za czas rzeczywiście przepracowany, nie zaś za cały czas dyżuru; tylko rzeczywiście przepracowane godziny zostaną zaliczone do czasu pracy i mogą stanowić godziny nadliczbowe.
4. Pracownik dyżurujący „w domu”, „pod telefonem” nie uzyskuje prawa do czasu wolnego w zamian za czas dyżuru lub do dodatkowego wynagrodzenia za sam czas dyżuru.
5. Pracownik dyżurujący w miejscu pracy lub miejscu wskazanym przez pracodawcę ma prawo do czasu wolnego odpowiadającego czasowi dyżuru, lub – w razie niemożności udzielenia czasu wolnego – wynagrodzenie, odpowiadające najczęściej 60% zasadniczej stawki wynagrodzenia.
6. Okresy dyżurów nie mogą naruszać prawa pracownika do odpoczynku: dobowego (nieprzerwanie 11 godzin odpoczynku) oraz tygodniowego (nieprzerwanie 35 godzin odpoczynku).
7. Dyżury kadry zarządzającej zakładem pracy mogą naruszać prawo pracownika do odpoczynku, za sam czas ich pełnienia nie należy się czas wolny ani wynagrodzenie.
8. Wewnętrzne akty prawa pracy obowiązujące danego pracodawcę mogą przewidywać korzystniejsze dla pracowników zasady wyznaczania lub wynagradzania za dyżur.

PROSTO